จุดกำเนิดของ “คุมิโอโดริ” ต้องย้อนกลับไปยังยุคสมัยริวกิวในช่วงศตวรรษที่ 18 โดยเมื่อปี ค.ศ.1718 ทามากุสุคุ โจคุง ซึ่งได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้กำกับการแสดงของรัฐบาลเป็นผู้ริเริ่มการแสดงชุดนี้ขึ้นมา เจ้าตัวได้สร้างสรรค์การแสดงชุด “คุมิโอโดริ” โดยการนำตำนานของริวกิวและศิลปะการแสดงที่มีมาแต่โบราณเป็นพื้นฐาน และมีการอ้างอิงศิลปะการแสดงแบบดั้งเดิมของญี่ปุ่นเข้ามาเพิ่มเติม เดิมทีชุดการแสดง “คุมิโอโดริ” ได้ถือกำเนิดขึ้นเพื่อเป็นการแสดงเลี้ยงรับรองทูตสัมพันธไมตรีจากประเทศจีน โดยถูกริเริ่มขึ้นมาด้วยองค์ประกอบ 3 อย่าง ได้แก่ บทพูด (ใช้คำศัพท์ญี่ปุ่นโบราณหรือคำศัพท์ที่ใช้พูดในชูริซึ่งเป็นที่ตั้งของรัฐบาลเป็นหลัก), ดนตรีและแนวเพลงริวกะในสมัยริวกิวโบราณ (ดนตรี-เพลง) และการร่ายรำ (ระบำริวกิว) การแสดงชุดนี้ได้รับการสืบทอดไปตามยุคสมัยในฐานะศิลปะการแสดงชั้นสูงที่มีความเป็นทางการของ “ริวกิว” ซึ่งคล้ายกับศิลปะการแสดงแบบดั้งเดิมของญี่ปุ่นที่เรียกว่าละครโนและเคียวเก็น

ความงดงามที่ครอบคลุมถึงรายละเอียดต่างๆ เช่น รูปแบบการแสดงและอุปกรณ์ขนาดเล็กที่ใช้ในการแสดง ฯลฯ ทำให้ได้รับการประเมินให้เป็นศิลปะการแสดงชั้นสูง โดยในปี ค.ศ.1972 ได้ถูกกำหนดให้เป็น “มรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้อันสำคัญ” ของประเทศ นอกจากนี้ ในปี ค.ศ.2010 ก็เป็นที่จับตามองหลังจากที่ได้ถูกขึ้นทะเบียนจากทางยูเนสโก้ให้เป็น “มรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้”

เป็นหนึ่งในศิลปะการแสดงที่มีการร่ายรำแบบดั้งเดิม โดยได้ทำการแสดงในงานเลี้ยงต้อนรับทูตสัมพันธไมตรีจากจีนที่ถูกส่งมาประจำในช่วงสมัยราชวงศ์ริวกิว เป็นผลงานการแสดงที่ถูกสร้างสรรค์ออกมาตามการดำเนินชีวิตของชาวบ้านด้วยหลากท่วงท่าระบำที่แสดงออกมาด้วยความรู้สึกที่มาจากใจ (โซอุดูอิ) และผู้ทำการแสดงที่เป็นคนยุคใหม่ การแสดงชุดนี้ถูกแบ่งออกเป็นประเภทใหญ่ๆ เป็นการร่ายรำตามชนเผ่าที่ได้รับการสืบทอดด้วยกลิ่นอายของพื้นที่ในแต่ละท้องถิ่น ซึ่งมุมมองที่มีต่อโลกในแต่ละพื้นที่จะถูกแสดงออกมาให้ได้ชมกัน นอกจากนี้ เดิมทีผู้ที่ทำการแสดงชุดนี้จะมีเพียงแค่เฉพาะผู้ชายเท่านั้น แต่หลังจากสมัยเมจิเป็นต้นมาก็มีนักระบำหญิงจำนวนมากได้ถือกำเนิดขึ้น ทำให้ศิลปะการแสดงแบบดั้งเดิมของโอกินาวาเริ่มเป็นที่แพร่หลายมากยิ่งขึ้น

การแสดงดนตรีที่มีการบรรเลงโดยมีจุดศูนย์กลางอยู่ที่ฝ่ายรัฐบาลในสมัยราชวงศ์ริวกิว โดยจะเน้นการเล่นเครื่องดนตรีซันชินเป็นหลัก ว่ากันว่าในสมัยก่อนได้เคยทำการแสดงดนตรีขึ้นในงานเลี้ยงต้อนรับทูตสัมพันธไมตรีจากจีนและได้เคยทำการแสดงในช่วงที่ตกอยู่ในการปกครองของแคว้นซัตสึมะและรัฐบาลโชกุนโทคุกาวะ การแสดงดนตรีนี้ได้ถูกนำไปใช้ในฐานะเพลงประกอบการแสดงคุมิโอโดริและการร่ายรำตามวรรณคดีโบราณ อีกทั้งยังมีบทบาทที่สำคัญในฐานะหนึ่งในศิลปะการแสดงอันเป็นตัวแทนของอาณาจักรริวกิวอีกด้วย นอกจากซันชินแล้ว ยังมีการใช้เครื่องดนตรีต่างๆ ที่ใช้แสดงร่วมกันมากมาย เช่น คุตุ, ฟันโซ, คูโจ และกลองไทโกะ ฯลฯ โดยมีจุดเด่นตรงที่มีการบรรเลงเพลงด้วยความสง่างามอย่างเป็นพิธีรีตอง

ถ้าหากเปรียบเทียบกับดนตรีดั้งเดิมแล้ว เพลงพื้นเมืองโอกินาวาได้มีพัฒนาและจัดตั้งขึ้นจากในหมู่ชาวบ้าน โดยในปัจจุบันนี้ก็ยังคงความรุ่งเรืองและมีผู้ที่ชื่นชอบจำนวนมากที่คอยติดตามทั้งในและนอกจังหวัด การพัฒนาเกิดขึ้นทีละนิดในหมู่ชาวบ้านในฐานะต้นกำเนิดดนตรีดั้งเดิมในโอกินาวา ก่อให้เกิดการสร้างสรรค์บทประพันธ์ดนตรีชั้นสูงเป็นจำนวนมากซึ่งมีเรื่องราวอันเต็มไปด้วยความรู้สึก ซันชินเป็นเครื่องดนตรีสำคัญที่ถูกนำเข้ามาจากจีน และเป็นเครื่องดนตรีหลักที่มีบันไดเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ (บันไดเสียงริวกิว) ซึ่งประกอบด้วยเสียง “โด-มี-ฟา-ซอล-ที” โดยปราศจากเสียง “เร” และเสียง “ลา” จากบันไดเสียงแบบตะวันตกที่ใช้กันตามสากลที่เราได้ยินกันในปัจจุบัน

เป็นการแสดงพื้นเมืองที่ได้รับการสืบทอดต่อๆ กันมาจากตามหมู่บ้าน ตามแต่ละพื้นที่ และตามบริเวณเกาะต่างๆ ในโอกินาวา โดยมีจุดกำเนิดมาจากกิจกรรมต่างๆ เช่น งานเทศกาลขอพรให้ผลผลิตทางการเกษตรมีความอุดมสมบูรณ์ และงานขอบคุณเกี่ยวกับการเก็บเกี่ยวผลผลิต โดยเน้นไปที่การเก็บเกี่ยวผลผลิตข้าวเป็นหลัก ซึ่งก็มีทั้งการแสดงกลอง “เอซา” และการแสดงเชิดสิงโต “ชิชิไม” ฯลฯ แม้กระทั่งในปัจจุบันนี้ การแสดงต่างๆ นี้ก็ยังคงถูกจัดแสดงตามงานเทศกาลต่างๆ ในแต่ละพื้นที่, ในหมู่บ้านและในแต่ละชุมชน

อย่างในงานเทศกาลโอบ้งก็จะมีการจัด “มิจิจูเน่” (ขบวนพาเหรด) ขบวนกลองเอซาตามแต่ละท้องที่